چند ماه در میان انبوهی از برف پنهانی گذراندم و بیشتر به آن پرنده درخشان حیرت‌انگیز فکر کردم. این واقعاً بخش غم‌انگیز زندگی من بود. اصلاً برایم مهم نبود چه اتفاقی برایم می‌افتد. به هیچ جایی تعلق نداشتم، حتی با این که قلبم به سوی آن پرنده فوق‌العاده اسرارآمیز پرمی‌کشید. ساعت‌ها، روزها و هفته‌ها گذشت. نیمه خواب و نیمه گیج می‌گذراندم. و سپس، نه ناگهانی، بلکه بیشتر به‌تدریج، بیدار شدن من رخ داد. هوا گرم بود. آفتاب بهاری بود که من را به جنبش درآورد. پرهایم را برآشفتم و در کمال تعجب دیدم که جسمم تغییر کرده است. بدن زشت و بدترکیبم دیگر به من تعلق نداشت. قوی و بلندقامت بودم. به آب گل‌آلود نگاه کردم و بازتاب خود را در آن دیدم. یک پرنده باشکوه بودم! من! جوجه اردک زشت. یک قو. مانند پرنده‌ای که در آن شب تاریک و سرد دیدم. من پرنده‌ای درخشان بودم. دگرگون شده بودم. من به قوها و قوها به من تعلق داشتند. نام خودم را نگه داشتم تا یادآور سختی‌هایم باشد و این‌که به آغازهای فروتنانه ولی پایان‌های قدرتمند تعلق دارم.

مشاهده ورق رنگ آمیزی